Działo się to pewnego zimowego dnia. Był to dwudziesty czwarty grudnia. Tego dnia jest Wigilia. Od rana przygotowywaliśmy potrawy, w międzyczasie śpiewaliśmy kolędy. Szykując potrawy, pomyślałam, że brakuje mi mojej cioci. W tym momencie ogarnął mnie smutek. Minął rok, od kiedy nie ma jej z nami. Była dla mnie bardzo ważną osobą. Bardzo dużo czasu z nią spędzałam.
 Dochodziła godzina siedemnasta, zaczęliśmy nakrywać do stołu. Nagle zadzwonił drzwiowy dzwonek, otworzyłam. Zobaczyłam kobietę podobną do mojej cioci.
- Dobry wieczór - powiedziałam.
- Dobry wieczór - odpowiedziała kobieta.
- Zapraszam, niech pani wejdzie i zje z nami kolację wigilijną.
- Dziękuję za zaproszenie.
- Niech pani usiądzie.
      Kobieta usiadła na miejscu mojej cioci. Kiedy zdejmowała kurtkę i czapkę, była bardzo do niej podobna. Jestem tego pewna, że siostra mojego taty przyszła do nas pod postacią tej kobiety.
Przed kolacją przeczytaliśmy Pismo Święte. Zasiedliśmy do stołu i zjedliśmy pyszne potrawy. Później zaczęliśmy śpiewać kolędy: “Cicha noc”, “Wśród nocnej ciszy” i wiele innych.
Nadeszła chwila rozpakowywania prezentów. Wszyscy byli szczęśliwi. Dochodziła godzina dwudziesta czwarta, poszliśmy na pasterkę. Po pasterce przyszliśmy do domu i położyliśmy się spać.
         To koniec tej historii, to wydarzenie nauczyło mnie, że osoba, która umrze, jest z nami cały czas i pomaga nam, jest pod inną postacią. Czujemy jej obecność, wiemy, że z nami jest. To wydarzenie nauczyło mnie, że nie mamy się smucić, ponieważ czujemy obecność zmarłej osoby.
Chociaż wiadomo, zostaje na zawsze pustka i czujemy smutek w sercu.