Pewnego dość deszczowego dnia pomyślałam, że cudownie by było wyjść na dwór, lecz  za oknem ciągle lało.
        Nie miałam pomysłu, co ze sobą zrobić, kiedy coś znużyło mnie w taki sposób, że nie sposób było nie zasnąć. Mój sen jednak całkowicie mnie zaskoczył…

         Obudziłam się w całkiem innym miejscu, przestrzeń wydawała mi się taka duża. Bardzo się wystraszyłam. Pomyślałam, że krzyknę i zobaczę, czy ktoś jest w tym wielkim domu.
  - Halo! Czy ktoś tu jest ?
  Niestety, nikt nie odpowiedział. Postanowiłam zawołać jeszcze raz.
  - Ktoś mnie słyszy.?

       Miała ona bardzo duże, niebieskie, bez wyrazu oczy, podłużną posturę, długie ręce, nogi, a nawet głowę większą od tułowia.
            To dziwne wyobrazić sobie tak zadziwiająco nieprawdziwą postać.
  - Słucham cię moje dziecko! W czym mogę służyć? - zapytało  stworzenie.
   - Gdzie ja jestem! I kim TY jesteś!? - zawołałam przerażona.
  - Ach! Gdzież moje maniery, jestem Teofil, oczywiście dla przyjaciół Tofik i mam nadzieję, że się zaprzyjaźnimy - odpowiedział.
   - Dobrze, a więc gdzie my jesteśmy? – zapytałam jeszcze bardziej  zszokowana.
- Znajdujemy się na planecie Pili-Pili.To cudowne miejsce, bardzo kolorowe, a w dodatku zamieszkiwane przez najbardziej wpływowych ludzi  w całej galaktyce! - mówił tak strasznie podekscytowany Tofik.
   - O to cudownie!  Może pójdziemy zwiedzić to piękne miejsce? - zapytałam.
   - Och tak! Tak! Prędziutko leć się ubierać! W garderobie masz mnóstwo rzeczy! -odpowiedział
    Popędziłam tak szybko jak mogłam do miejsca, w którym miałam się ubrać.
    W małym pomieszczeniu znajdowało się mnóstwo ubrań, biżuterii, butów i innych różnych szpargałów.
      Ubrałam się w piękną, błękitną bluzkę oraz różową spódnicę. Wyglądałam przepięknie. Lecz nadal rozmyślałam, czy mam tu choć rodziców!?
     Wyszłam z pomieszczenia podekscytowana kolejnymi niespodziankami.
    - O, jesteś już, szybko chodź, poznasz swych rodziców - zawołał Teofil.
      Pociągnął mnie za rękę i zaprowadził w mgnieniu oka do przecudownie wyglądającego małżeństwa.
   -Witam. To znaczy witajcie moi kochani przyjaciele! - mówił ludek.
    -Witaj Tofiku, przyprowadziłeś już Kingę ? - zapytała miło kobieta.
   - Na pewno przyprowadził, nasz przyjaciel zawsze coś dla nas robi! - odpowiedział mężczyzna.
  -Tak, tak, już! Kingo, szybciutko, chodź!
   -Tak? - weszłam do pomieszczenie dość zawstydzona.
   - Oto twoi rodzice!
    - Dobrze, dziękuję - odpowiedziałam jeszcze wystraszona.
  -Dzień dobry. Wiemy, że nie bardzo wiesz, gdzie jesteś, ale to nic, z czasem się przyzwyczaisz - odezwał się pierwszy mój nowy tata.
- To prawda - Tofik zapewnił mnie o poznaniu tego miejsca.
-Uf , już się bałam, że Tofi o tym zapomni i trzeba będzie mu przypominać - powiedziała mama.
- Może to czas, abyśmy się przedstawili. Ja jestem Stefan, a mama to Stefania. - odpowiedział tato.
- Miło mi was poznać.
  - Dobrze, a teraz może pójdziemy zwiedzić miasto? - zapytał Tofik.
  - Jasne!!
           Poszliśmy się przygotować do podróży, gdyż nie zdawała się ona krótka. Pierwszym miejscem, do którego się udaliśmy, był rynek. Znajdowało się tu pełno budynków o dużej powierzchni. Nie sposób było obejrzeć wszystkiego w jeden dzień, ale to nawet i lepiej.
    Gdy spacerowaliśmy już prawie dwie godziny, poczułam się zmęczona.
- Coś się stało? - zapytał Tofik.
- Wiesz co, jestem zmęczona, nie mam już siły.
- Dobrze. wróćmy do domu - odpowiedział.
- Ale czy na pewno dobrze się czujesz? - zapytał ponownie.
- Tak, tak, bardzo dobrze się czuję, tylko jak już mówiłam, jestem troszkę zmęczona.
          Po  kilku minutach dotarliśmy do domu. Kiedy miałam udać się już do pokoju, zaczepiła mnie moja mama.
-Kiniu, poczekaj chwilę. Wiem, że na pewno jesteś już zmęczona i nie masz sił, aby pójść w pewne miejsce, a więc czy nie poszłabyś ze mną do sali kinowej, która znajduje się o tu, za rogiem - wskazała palcem na drzwi. - No wiesz chciałabym się z tobą bliżej poznać.
- No dobrze. Chodźmy.
- Świetnie!.
       Kiedy weszłyśmy do pomieszczenia, bardzo się zdziwiłam, było tam tak pięknie , że wcale bym nie pomyślała, że to była sala kinowa.
- To co chcesz obejrzeć? - zapytała
- Chętnie bym zobaczyła jakąś komedię.
- Już się robi - odpowiedziała żywym głosem  mama.
   Gdy film się już zaczął, poczułam się jeszcze bardziej senna, aż w końcu  zasnęłam. Obudziłam się po około dwóch godzina i co dziwne, myślałam, że obudzę się na tej "niezwykłej" planecie, lecz znalazłam się już w domu.
    Cudownie było przeżyć coś takiego niesamowitego i spotkać coś, co nie sposób byłoby spotkać w prawdziwym życiu......
                       .