Tymon Pokrzywka
"Wskrzeszenie miłości"



Marta Reimann
"Pomocna dłoń”



 Nicola Sosnowska
Recenzja książki „Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi”

Czekam już drugi wiek za tobą.
Nikt mi ciebie nie zastąpił, czekałem, czekam i będę czekał.
Biały grudzień minął żwawo, styczeń również.
Rzeka ma kochana wyśpiewuje mi co noce, że gdzieś jesteś, zaraz wrócisz.
Lecz co mi po tym, jak Ty nawet nie chcesz wracać.
 
Nagle z rana słyszę kroki, widzę ciebie, patrzysz na mnie.
Patrzysz na mnie, a więc jesteś – odeszłaś, więc cię nie ma.
Twe oczy białe niczym śnieg, a twa dusza krwista z rozpaczy.
Widzę Ciebie - to mój czas, pora wstawać.

Oliwier Mróz, Jesień 2023 w obiektywie. Kliknij tu i obejrzyj galerię.

pomnik: Wojtek - miś adoptowany przez żołnierzy 22 kompanii zaopatrywania artylerii w 2. Korpusie Polskim

     

      Zwiedzanie zaczęliśmy od miejscowości, w której urodził się i dorastał Józef Wybicki, czyli Będomina, gdzie znajduje się Muzeum Hymnu Narodowego. Józef Wybicki był autorem tekstu "Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”, który znakomicie sprawdza się jako hymn narodowy Polski pod tytułem "Mazurek Dąbrowskiego".
         Zwiedziliśmy rezydencję poety, która przybliżyła nam czasy, kiedy w Polsce panowały czasy zaborów. Dworek był koloru białego, wokół domu rosną zabytkowe dęby, piękne kwiaty, różnego rodzaju drzewa. Nieopodal widać ławeczki, na których można usiąść i godzinami podziwiać cudny krajobraz pobliskiego lasu i dworu.
         Gdy weszliśmy do wnętrza, ujrzeliśmy piękny, starodawny salon. Znajdowała się w nim urokliwa sofa, po bokach znalazły się dwa fotele, a na środku umieszczono stolik kawowy, który stał na cudnym, starym dywanie. W pomieszczeniu znalazła się również komoda, na której stoi kunsztowna, porcelanowa zastawa, z niebieskim zdobieniem. Był również kominek, szafka z różnego rodzaju przedmiotami oraz największy eksponat,  zapierające dech w piersiach pianino.
Kliknij tu i czytaj dalej.
Zdjęcia z wycieczki.

Było jeszcze ciemno, gdy otworzyłam oczy, obserwując, czy wszystko jest na swoim miejscu. Kiedy upewniłam się, że wszystko jest dobrze, ruszyłam do łazienki, by przygotować się do pracy. Pracuję jako przedszkolanka w pobliskim przedszkolu. Praca z dziećmi wydaje się prosta, lecz wcale tak nie jest. Odkąd w Polsce panuje wojna, dzieci boją się zostawać bez rodziców. Trudno uspokoić takie maleństwo, lecz jakoś dajemy radę. Dobrze, że Urszulka jest spokojna. Od samego początku uczyliśmy ją, aby się nie bała, bo nam nic się nie stanie. Kiedy się już ubrałam i związałam włosy, przeszłam do pokoju córeczki, aby ją obudzić.
 - Urszulko, budzimy się, musimy iść do szkoły - obudziłam dziewczynkę.
 - A mogę dziś nie iść? – zapytała.
 - Słońce, a kto by z tobą został?
 - To racja, musiałbym być sama. Dobrze, w takim razie już wstaję - odpowiedziała z uśmiechem.
Kliknij tu i czytaj dalej.
Zdjęcia z wycieczki - oglądaj.

 Nazywam się Helena Wójcik, mam 36 lat. Mieszkam w naszym wielkim domu z mężem i córką , pracuję jako historyk .
    Kilka dni temu poprosiłam dzieci, aby przyniosły jakieś ciekawe przedmioty, które znalazły w domu swoim lub swoich bliskich. Nie mogłam doczekać się tego dnia.
   Był to jedyny dzień, w którym ponownie mogłam poczuć, jak to wyglądało za czasów mojej młodości.
    Właśnie zmierzam do pracy. Jeszcze nigdy tak się nie cieszyłam na pracę. Właśnie dlatego uwielbiam mój zawód. Pełen zadziwiających przygód i dni.
- Dzień dobry kochani! Zaprezentujcie proszę swojemu koleżeństwu znaleziska, z waszych domów.
 - A z bloków również mogą być? - zapytał nasz klasowy śmieszek Heniu.
 -  Pewnie, że mogą być, Heniu.
       Pierwsza zaprezentowała piękny, stary zegar Julka.
 - Proszę, cóż to za piękny zabytek? – zapytałam.
 - Oto piękny, drewniany zegar z kukułką, wykonany przez mojego dziadka w 1932 roku, pod okiem najlepszego stolarza w mieście. Kliknij tu i czytaj dalej.

Marcerlina Jeszke

    Pewnego dnia to wszystko się zaczęło. Zanik ludzkiej pracy na rzecz dokładniejszej sztucznej inteligencji miał miejsce oczywiście już prędzej, jednak w roku 3000., kiedy większość ludzkości już nie pracowała, a prawie wszystkim zajmowały się wyszkolone, w pełni kontrolowane roboty, zaszła jedna zmiana. Zyskały one świadomość. Nie mówimy tu o żadnym buncie robotów, niemniej nie chciały one już pracować jak niewolnicy. Chciały być ludźmi 2.0. Wieść życie tak zwyczajne, jak dawna populacja. Naturalnie wszyscy byli przeciwni ideom niby-ludzi. Bali się, co może siedzieć w głowach androidów. Tym sposobem na Ziemi zapanował chaos. Ludność wychodziła na ulice protestować, a wybrane roboty mówiły z ważnymi osobami. Były jednak też takie, które próbowały odnaleźć się w otaczającym je świecie. Nie szukały problemów, chciały zwyczajnie się dostosować. Z czasem wszystkie natomiast zaczęły uczęszczać na protesty, gdyż pragnęły być zaakceptowane przez społeczeństwo. W historii ten okres nazywa się Nicością. Nie działało wtedy zupełnie nic. Nikt nie chciał wysłuchać postulatów androidów, więc te przestały wykonywać swoje obowiązki. Aby zapanować nad sytuacją, w ten sam dzień powołano nawet najstarszych ludzi, którzy pamiętali jak się pracowało w danych zawodach. Tym sposobem ruszyły na przykład elektrownie czy fabryki. Wszelkie służby i rządy cały czas były prowadzone przez ludzi. Bali się powierzyć policję, pogotowie ratunkowe czy sądy sztucznej inteligencji, a o prezydenturze logicznie nie było mowy.
Kliknij tu i czytaj dalej.

Dziewczynka spojrzała w dół, jej oczom ukazała się rzeźba. Lecz nie taka, jaką stworzyła. Jej śniegowy Nico ożył! Radośnie podskakiwał i kręcił się w kółko. Marysia oniemiała. Ten „pies” zachowywał się identycznie jak jej nieżyjący już szczeniak. To nie mogło być możliwe. Jakim cudem w śnieg zostało tchnięte życie? Dziewczyna kucnęła tuż przed swoim nowym towarzyszem, po czym wzięła go na ręce. Jednak w odpowiedzi dostała tylko głośny pisk. Rękawiczki, które mała na rękach, ogrzewały kończyny szczeniaka, co doprowadzało do ich topnienia. Pies jednak nie przejął się tym zbytnio, po czym ruszył w stronę furtki. Dziewczynka posłusznie ruszyła wraz z nim. Sama nie wiedziała, dlaczego to robiła. Po prostu czuła, że to stworzenie musi mieć coś więcej do przekazania.
    Parę minut później znaleźli się przecznicę dalej. Oczom Marysi ukazał się zniszczony bałwan. Dziewczyna od razu zrozumiała, co na celu miał jej towarzysz. Najwidoczniej chciał, aby naprawiła śniegową postać. Nie było przy tym dużo pracy. Wystarczyło ulepić nową głowę i przyczepić kamyki. Już po paru minutach Marysia skończyła swoje dzieło. Nico radośnie szczekał, biegając wokół dziewczynki. Nagle płatki śniegu zaczęły wirować, a bałwan nabierał nowej formy. Ostatecznie przed dziewczynką stanął niewysoki chłopak. Znowu to samo! Rzeźba nabrała żywej formy! 
Kliknij tu i czytaj dalej.

– Ania, tu coś jest napisane! – Chłopak wskazuje na bok machiny. – We-wehikuł czasu?
– Nie rób sobie ze mnie żartów. – Podchodzę, by przekonać się, czy coś naprawdę jest tam napisane. Wielkie jest moje zdziwienie, kiedy okazuje się, iż Jo nie kłamał.
– Wiem, że to jakiś stary wygłup, ale skoro już tu jesteśmy... – Siada na siedzisko maszyny.
   Dosiadam się obok. Ustalamy, że “będziemy przenosić się” do epoki wiktoriańskiej. Przesuwamy ruchome elementy, takie jak szyfry w kłódkach, na właściwą datę. Po chwili naciskamy razem wielki przycisk z napisem “START”. Dzieje się coś dziwnego i niespodziewanego. Widok na około mnie strasznie wiruje. Chwytam mocno dłoń Joachima, tak na wszelki wypadek. Nastaje czerń. Mija moment. Słyszę nagle podekscytowany głos Jo:
– Na epokę wiktoriańską mi to nie wygląda, lecz na nasze czasy tym bardziej.
Otwieram oczy. Wszędzie unosi się piach i dym lub coś podobnego. Wokół stoją wraki. Obracam się. Za nami stoi nasz wehikuł czasu. Wygląda mi to na jakieś złomowisko.
Niespodziewanie słyszę gdzieś jakiś gwałtowny hałas. Ktoś tu jest. Joachim wychodzi na prowadzenie, osłaniając mnie. Idziemy w stronę źródła odgłosu. Z dymu wyłania się zakamuflowana postać. Patrzy na nas przerażonym wzrokiem. Mija sekunda, a ja orientuję się, iż nie patrzy na nas, a za nas.
– BIEGNIJCIE! – wrzeszczy, zrywając się w popłochu.
Kliknij tu i czytaj dalej.

- Dobrusia, wstawaj, spóźnisz się do szkoły!! - krzyczał ktoś z dołu.
Zaciekawiona zeszłam na dół, zauważając moją matulę!! Kiedy ją zobaczyłam, podbiegłam do niej, krzycząc:
- Mamusiu, ty żyjesz!!
Usłyszałam ten sam melodyjny dźwięk śmiechu mojej mamy.
-A czemuż to miałabym nie żyć?!Pewnie znów miałaś zły sen, to nic, nie martw się, ja sobie jeszcze długo będę żyła - odpowiedziałam przez śmiech.
- Mamo przecież ty umarłaś, ja mam 73 lata, a ty miałaś 89, kiedy odeszłaś.
- Oj, ty to masz wyobraźnię. Już chcesz, żebym sobie poszła?!-pytała.
- Nie, skądże, którą mamy godzinę?
-5:30, radzę ci już się szykować, bo masz jeszcze kawał drogi do przejścia!
Kliknij tu i czytaj dalej.


W nocy obudziłem się przez dochodzące z dworu jakieś trzaski i uderzenia, jakby ktoś bombardował całą okolicę. Gdy wyjrzałem za okno, dostrzegłem w świetle lamp padający śnieg, ale nie lekkie, małe płatk, tylko spadające z nocnego nieba olbrzymie kule śnieżne. Gdy uderzały o dach, miałem wrażenie, jakby miał on za chwilę się załamać. Od razu wskoczyłem do łóżka i przykryłem się pod same oczy. Kule uderzały coraz częściej, głośniej i szybciej. Im głośniej uderzały tym bardziej się bałem. Krzyczałem:
- Aaa!
Robiło się coraz straszniej. 
Zamknąłem oczy, wszystko umilkło.
      Gdy je otworzyłem, żeby zobaczyć, co się stało, był już ranek. Nie wiedząc co się wydarzyło, wyjrzałem za okno. To, co tam zobaczyłem, z miejsca mnie zamurowało. Cały ogród był pokryty prawie półmetrową warstwą śniegu, staw  cały zamarznięty, a część drzew połamana od ciężaru śniegu. Nie zastanawiając się, jak tyle śniegu spadło w jedną noc oraz temperatura przez dziesięć godzin obniżyła się z pięciu stopni do minus piętnastu stopni, zbiegłem na dół.
Kliknij tu i czytaj dalej.

-  Maja! Czy to, to, to on? - szepnęła przestraszona Iga.
-  Jeśli chodzi ci o św. Mikołaja z długą białą brodą i wielkim czerwonym brzuchem, TO TAK! - odszeptałam jej.
-  TO PRZECIEŻ NIEMOŻLIWE!!! - krzyknęła Iga.
-    Owszem możliwe, HO, HO ,HO - powiedział św. Mikołaj.
    W tym momencie wiedziałam że to musi być on, więc wyszłam ze schowka prosto przed kominek. TAK, to był on, miał przy sobie wielki wór prezentów!! Zawsze zastanawiałam się, jak one wszystkie się tam mieszczą, skoro dzieci na świecie jest po kilka milionów. Nie musiałam się nawet o to pytać, ponieważ Mikołaj sam nam wszystko opowiedział.
-  Słuchajcie dziewczynki, nie musicie się mnie bać, mówię to bardziej do ciebie, Iga! - powiedział św.Mikołaj.
-  Ja się ciebie wcale nie boję - odpowiedziała Iga.
-  Cieszę się , ale jest sprawa … Potrzebuję waszej pomocy!
Kliknij tu i czytaj dalej.

Był piękny, zimowy dzień. Śnieg delikatnie prószył, a mroźne powietrze i szadź osadzona na drzewach sprawiała wrażenie, że znajduję się w jakimś bajkowym świecie. Szedłem powoli,  jakbym bał się, że się obudzę i wszystko po prostu zniknie.
         Idąc tak dalej, zobaczyłem w oddali jakieś zwierzę leżące na śniegu. Kiedy podszedłem bliżej, okazało się, że to sarenka, która wpadła w sidła zastawione przez jakiegoś kłusownika. Najgorsze było to, że obok niej stała mała sarenka, a w sidłach uwięziona to była jej matka. Obie spojrzały na mnie przerażonym wzrokiem. Pomyślałem sobie, jak można być tak okrutnym w stosunku do zwierząt!
- Spokojnie, nie bójcie się!- powiedziałem - postaram się wam pomóc.
Kliknij tu i czytaj dalej.

-  A więc jednak przyszedłeś - powiedziałem.
-  Przemyślałem to, co mówiłeś i postanowiłem wziąć się w garść. Minęły już cztery lata od śmierci babci i chyba nadszedł już czas, aby wrócić wreszcie do życia. Babcia by tego chciała.
  -    Dziadku, ona zawsze będzie z nami w naszych sercach - odparłem, ściskając jego dłoń. Życie płynie dalej, czas zakończyć żałobę i znowu zacząć się śmiać - popatrzyłem na niego z radością.
-    Chodź, wszyscy na ciebie czekają - powiedziałem.
Weszliśmy do pokoju, na twarzach gości pojawił się uśmiech i szczęście, że dziadek przyszedł na Wigilię. Podzieliliśmy się opłatkiem i zasiedliśmy do kolacji. Było jak kiedyś: hałas, gwar, szczęście na twarzach najbliższy. Widziałem uśmiech mamy, taty i dziadka, ich błyszczące z radości oczy - zupełnie jak kiedyś, gdy żyła jeszcze babcia. Zrozumiałem wtedy, że był to najpiękniejszy Gwiazdkowy prezent dla wszystkich. W święta nie liczą się prezenty, lecz czas spędzony z najbliższymi, ponieważ nikt z nas nie wie, ile jeszcze nam go zostało.
Kliknij tu i czytaj dalej.

– W tym roku wakacje muszą być najlepsze ze wszystkich, więc jadę na obóz - powiedziałam mamie, rozpoczynając wakacje
– To niezły pomysł, ale na jaki obóz? – zapytała mama
– Ostatnio słyszałam, że w naszej stajni są organizowane obozy jeździeckie i pomyślałam, że to właśnie tam chcę jechać.
– Jeśli chcesz, to mogę cię zapisać.
– Tak! -  krzyknęłam z radością.
   Akurat tak się złożyło, że były dwa wolne miejsca dla mnie i mojej siostry, więc mama od razu nas zapisała i pozostało tylko czekać, aż nadejdzie czas wyjazdu.
   Nie zdążyłyśmy się nawet obejrzeć, a była już pora wyjeżdżać.  Byłam bardzo szczęśliwa i podekscytowana, że poznam nowe koleżanki i nauczę się nowych rzeczy – tak jak myślałam, tak się też stało. Kiedy dojechałyśmy, pani opowiedziała nam, co będziemy robić, przydzieliła nam konie, którymi miałyśmy się opiekować na czas pobytu na kolonii i dała nam pierwsze zadanie do wykonania.
– Dziewczynki, teraz nauczycie się myć sprzęt do jazdy konnej – powiedziała. Kliknij tu i czytaj dalej.



Pewnego dnia w wakacje, gdy grałem na konsoli, zadzwonił do mnie Julek i powiedział:
- Cześć, Oliwier, chcesz pójść ze mną na ryby?
- Z miłą chęcią – odpowiedziałem zachwycony jego propozycją.
- To o 13 widzimy się koło jeziora - powiedział Julek.
- Dobra - odpowiedziałem.
Szybko wyłączyłem konsolę i poszedłem pakować potrzebne nam rzeczy. Spakowałem m.in. wędkę, podbierak, kukurydzę i robaki. Kiedy zbliżała się umówiona godzina, udałem się na miejsce naszego spotkania. Julek już tam był i na mnie czekał. Kliknij tu i czytaj dalej.

Wycieczka po Grecji

Nicola Sosnowska
„Piękny jesienny krajobraz”

Nicola Sosnowska
"Magiczne łzy"

Oliwier Mróz
"Koronawirus"

Dzisiaj każdy wszędzie głośno krzyczy
Czy to w radiu czy to w telewizji
Koronawirus tu, koronawirus tam
A ja już dosyć tego mam!

Chciałbym rano wstać do szkoły
Biegnąc do niej zachwycony
Spotkać kolegów i koleżanki
I mieć wesołe w szkole poranki.

Zdalne nauczanie nas wszystkich wykończy
Niech to się wreszcie wszystko skończy!
Będziemy się uczyć, obiecujemy!
Jak tylko do szkoły w końcu przyjdziemy.

Koronawirus jest już przez wszystkie przypadki odmieniony
Najbardziej jest jednak dopełniacz przeze mnie uwielbiony
Kogo? Czego? NIE MA?
KORONAWIRUSA!!!

A więc moi drodzy trzymajcie mocno kciuki
Jeżeli tak jak ja macie dosyć takiej nauki
Mam nadzieję, że wkrótce wszyscy się spotkamy
I sobie piątki poprzybijamy.